"Bir şemsiye ve iki kişiye dair kıssadan hisse"

Yağmur yağıyor herkese günahları kadar,
Niye bana daha fazla yağıyor her akşam yağmurlar?
Hamurdan, çamurdan küçücük insanlar
Kesin artık ağlamayı, ıslandım yeteri kadar
Bir damla yağmur anlattı seni bana
Bir damla yağmur anlattı... [Anima - Yağmurla Gelen]
Yağmuru çok severim, ama öyle eteğinizi uçuran, saçınızı dağıtan, çamurlara battığınız yağmuru değil.Düzenli, usul usul, kendi halinde, hızlıca yağan yağmuru severim ben.Mis gibi toprak kokusu dolar ciğerlerime, tüm kirlerin pisliklerin aktığını,doğanın arındığını ve doyduğunu düşünürüm.Ağaçlar daha sağlıklı, çimenler daha yeşil, tüm manzara daha berrak olur sanki.
Yağmurda tek başına dolaşmanın keyfi vardır tabii ki ama bir şemsiyenin altında iki kişi olmak gibisi yok :)
Yağmurun serinliği, O'nun sıcaklığıyla birleşir, adeta yüreğinizde buhar oluşur.tüm ıslanmışlığıma üşümüşlüğüme rağmen,tadını çıkarırsınız o güzel anın.
Demem o ki, güzel anları yalnız başına paylaşmanız çok fazla bir şey ifade etmiyor.Yanınızda sevdiğiniz,değer verdiğiniz biri olmadan hiç bir şeyin tadı yok.İsterseniz en güzel sofrayı kurun, o yemek tek başınıza boğazınızdan geçer mi? Yada dünyanın en güzel şehirlerinden birinde tek başınıza yürümek sizi mutlu eder mi?Belki bir kısmımızı eder, hatta bazen tek başımıza olmak en iyi ilaçtır, dinlencedir.Ama paylaşınca her şeyin daha güzel olduğunu düşünüyorum.Belki de benim gibi hayatını tek çocuk olarak geçirmiş ve eksik kardeşlerinin yerine hep bir şeyleri, birilerini koymaya çalışanların zihninde böyle yaşıyordur paylaşmak.
Mutluluk dediğimiz şey uzun süreli değil, bizi mutlu yapan; mutlu olmak için kullandığımız yolda karşılaştırdıklarımızdır. Önemli olan an'ı yaşamak, an'ı paylaşmaktır.
O halde pencerenizden bir bakın şimdi, dışarıda yağmur yağıyor, şemsiyenizi alın ve paylaşmaya çıkın, yağmur damlalarının serinliğiyle kalbinizin sıcaklığı birleşsin, buhar olsun ve uçsun gökyüzüne...yeni yağmur damlaları yaratmaya...