"Kelebek küpeler ve bitişin hüzünlü öyküsü"

Arabanın tavanına yağmur damlaları düşüyor, tıkır tıkır sesler duyuyorum giderek şiddetlenen.
Camlardan aşağı seller akıyor sanki, görüntü kayboluyor, giderek dışarıyı göremiyorum, camlardaki buğudan mı yoksa gözlerimdeki yaşlardan mı bilemiyorum.
Zor bir süreç atlattım, kırılma noktası dediklerinden.

Ne yaşamam gerekiyorsa yaşadım, hatta sağlık problemim tekrar ortaya çıkmasın diye kendimi çok üzmemeye çalışarak bolca telkin ederek yaşadım.
Her şeyi ama her şeyi gözden geçirdim.
İnce eledim sık dokudum.
Bir karar verdim.
Dün bana sarılıp hıçkırarak ağladığında “senin suçun yok hata bendeydi, hayatta en çok sevdiğim sendin onu da kendim kaybettim” dediğinde içimden kopan parçaları yeniden yerine koyamayacağım kadar uzağa fırlattığımı fark ettim.
Acı o kadar keskindi ki, kalbim göğüs kafesimi parçalayarak çıkıp kendini can havliyle ayırdı bedenimden.
Bomboş kaldı içim, hiçbir şey söyleyemedim ne kendime,ne ona…
Sadece ne kadar çabalarsam ve söylersem söyleyeyim ondaki bu çelişkinin kurbanı olmaktan yorgun düştüğümü ağlayarak anlatabildim.
Tüm kırgınlıklarımın, yorgunluklarımın beni erittiğini söyleyebildim.
İçimde birikenlerin hepsi dökülemedi dudaklarımdan ama hayatımın bugüne kadarki en güzel 2 yılını ona verdiğimi bilmenin huzuru vardı içimde.
Çok iyi ve dürüst biri olduğunu bildiğim için içim rahattı, bugüne kadar hep güzel anıları yaşattırmıştı bana.
Kendimin,benliğimin ve ruhumun farkına vardığımdan beri ortaya çıkan her türlü sorunla tek başıma mücadele edip net olmamakla beni suçladığında dahi bunun gerçekten böyle olmadığını biliyordum.
Tüm bu kırgınlığımın içimdeki her şeyi soldurduğunu ve tehlikenin sinyaller vererek geldiğini, her türlü belirtiye rağmen hiçbir tedbir almadığını acı içinde fark ettiğini de biliyorum.
Şimdi… Yalnızım, yalnızız yeniden.
Doğum günüme sayılı günler kala yeniden doğacağım anı bekliyorum.
Elbette ki içim paramparça, buruğum, kötüyüm, dokunsanız yaşlar akıyor içimden ama güçlü durmam gerektiğinin de farkındayım.
Sağlığım için, kendim için bir yerlerden başlamak zorundayım.
Doğum günümde görüşemezsek diye dün bana verdiği kırmızı bir kutudan çıkan 2 zarif küpe var avucumda, biri kelebek diğeri kar tanesi,
Onları hayatımın sonuna kadar saklayacağım, bunu o da biliyor,
Tıpkı ona verdiğim değer gibi yoğun olacak küpelere yüklediğim anlam,
Ağlarken onun yüzüne kondurduğum öpücükler de şu an sel gibi akan gözyaşlarım da kelebek olup bir çift küpeye dönüşecek,
Ve güneş yarın yeniden doğacak tıpkı bugün olduğu gibi…