"Ne yazılır ki böyle bir günde?"

Ne yazılır ki böyle bir günde?

İnsanın içinden bir şeyler yazmak gelir mi?

Ne yeni model ayakkabılar, ne evime aldığım eşyalar, ne tatil, ne güneş, ne de yaşadıklarımızdan bir parça bir şeyler...

Aslında tüm bunlar ne kadar da boş öyle değil mi?

Hayatın gerçekleri ne kadar acı, ne kadar keskin.

Biz masallarla avutmaya çalışırken kendimizi, asıl gerçeklikler nasıl da vuruyor yüzümüze.

Bugün yazmayız, yarın iç çekeriz, ertesi gün unuturuz,hayata devam ederiz.

Oysa acıyı yaşayanlar için ne kadar zordur kimbilir onu atlatmak, Allah göstermesin kimseye...

Hayat bir pamuk ipliği işte, bazen ecel ile, bazen pisi pisine, bazen de göz göre göre.

13 gencecik insan hain bir pusuda şehit edildi dün.

Daha yaşayacakları uzun bir hayat önlerindeyken...

13 eve ateş düştü.

13 ana-baba'nın yüreği dağlandı evlat acısıyla.

Kimbilir kaç evladımız evliydi, kaçının çocuğu vardı, kaçının sevgilisi...

Kaç gözü yaşlı insan bıraktılar ardlarında?

Kaç yetim evlat ve zorlu bir hayatı tek başına sırtlayacak acılı eş bıraktılar yuvalarında?

13 değil yüz binlerce, milyonlarca eve ateş düştü..

13 gencecik fidan..ömrünün daha başında,onlardan önceki binlerce şehit gibi,bir türlü bitmek bilmeyen terör yüzünden cennet'e uğurlandı.

Allah rahmet eylesin.

Kalanlara sabırlar versin...Dayanma gücü versin...

Yattıkları yerde rahat, huzurlu uyusunlar.