"Bir şeyler oluyor işte..."

Bir şeyler olup bitiyor etrafımda, görüntü sürekli akıyor.
İnsanlar, olaylar, renkler, şekiller, durumlar...

Her şey değişiyor, gelişiyor, karmaşıklaşıyor,düğümleniyor, çözümleniyor, kısacası her şey yaşanıyor; ben ise yerimdeyim, kıpırdıyamıyorum.

Değişemiyorum, bazı şeyler yapışmış üzerime, bazı renkler bütünleşmiş tenimle çıkarıp atamıyorum.

Rutinim, kurtulamıyorum, rutinden kaçmak için planlar yapıyorum hiç biri olmuyoır, sanki bir büyü gibi, sanki bir lanet gibi..durağanlık, sıkıcılık, hastalıklar,sorunlar üzerime yapışmış bırakmıyor yakamı.
Sorunlarla uğraşmaktan yıldım, giderek gücümün tükendiğini,sabrımın zorlandığını, gülüşümün kaybolduğunu, ruhumun yaşlandığını, hayallerimin küflendiğini hissediyorum.Önümdeki kolay hayat gözlemlerimi yeniden ve yeniden gördükçe sorguluyorum "neden ben" diye...
Hep zorlu parkurlardan sıkıldım artık, mücadeleden, oynamaktan, bıktım, tükendim.
Madalyalarım olmasın, herkes bana aferin demesin, ama daha sakin olayım, daha iyi ve daha mutlu!
Gülümsemeyi hatırlamak , her şey kötü olacakken tam kıyısından sıyırmak, yeniden kahkahalarla umursamadan devam etmek istiyorum.
Geldikçe üst üste gelir, herkesin sorunları biter, benimkiler bitmez, dallanır budaklanır, sıkıntı getirir,kronikleşir...
Nedir peki çözümüm, çizgim, yolum, hayatım?
Bazen tüm bunları elimin tersiyle itip kaçmak istiyorum, hem de koşarak kaçmak!
Nereye gittiğimi bilmeden koşmak, beni nelerin beklediğini bilmeden savrulmak.
İnsan kendi kaderini çizebilir mi? Yoksa bunlar da o yüksek tirajlı palavralardan mı ibaret?
Yaklaşabilir miyim?
Erişebilir miyim?
İstediğimde başarabilir miyim?
Sanırım çok yoruldum ben, bitmek tükenmek bilmeyen bu kıştan, kasvetten, yağmurdan, sert rüzgardan...
Biraz umut olsun artık önümde, bahar gelsin içime...
Yaklaşmak için gülümsemek için sebepler sunsun bana hayat, her seferinde omuzlarımı indirmesin, yüzümü dökmesin...
Mücadeleme karşılık biraz olsun iyi yüzünü göstersin bana artık, güzel yüzünü,samimiyetini...