"Dersimi aldım..."

Televizyonla pek aram yoktur, ancak dün gece televizyon sayesinde hayattan büyük bir ders aldım.Son zamanlarda böyleyim ben, izlediğim,duyduğum,gördüğüm ya da tanıklık ettiğim pek çok olayın sonundan iyi bir netice çıkarıyorum, hepsinin tesadüf olmadığını bana bir şey kattığını, ne olursa olsun mutlaka benim adıma er yada geç iyi bir nedeni olacağına inanıyorum.Kadercilikle karıştırılmasın sakın, ama beni daha dingin yapıyor, asiliğimi yavaştan eliyorum ve arta kalanları edinmeye çalışıyorum.

Dün gece de hayattan güzel bir ders aldım.Nasıl mı?

Var mısın yok musun programını izleyen annemin yanına geldim, baktım televizyonda çok hoş, güleryüzlü bir kız yarışıyor, mavilerin neredeyse büyük bir kısmını açtırmış, kırmızı kutular çoğunlukta.Baktım ki banka 75.000 TL teklif verdi, kız da o ara benim gözüme (bana neyse?) pek bir şımarık göründü, baktım ki ayağında pahalı ugg botlar, dedim ki önyargıyla"ayağındaki botlar kaç lira,hala da bu yarışmaya katılıyorlar, ihtiyacı olan birileri katılsa keşke de yerine ulaşsa para dedim, baksana 75.000 TL'yı beğenmiyor."

O an yarışmacı Tuğba, dışardan baktığımda böyle göründü gözüme, ta ki Acun Ilıcalı'ya hikayesini anlatana kadar...

Hikayesini anlatmaya başlıyor;

Sene 1999; 12 yaşında, babasının işi yüzünden Yalovaya taşınıyorlar.Taşındıkları yaz 17 Ağustos kıyametine yakalanıyorlar.Oturdukları evi yapan şerefsiz,binayı bataklığa inşaa etmiş.Bu nedenle yarışmacı Tuğba'nın oturdukları kat binanın temeline gömülüyor.Bina dışardan bakıldığında iki kat eksik duruyor düşünün. (Deprem bölgesinde bataklığa ev yapabilecek kadar vicdansız o adam ve ona izin verenler nerede acaba,ve şu an ne yapıyor çok merak ediyorum.)

Tuğba o gece odasında uyumuyor, annnesi ve babası da yatakodasında değil Tuğba'nın uyuduğu odada uyuyorlar, Tuğba depremden sonra evin yere gömüldüğünü söylüyor, başına aldığı darbelerle bayılıyor, enkazda kalıyor, uyandığında fark ediyor ki kıpırdıyamıyor, öyle ki tek bir boşluğu yok, nefesi dahi sınırlı alıyor, saatlerce, dayısına bağırıyor sesini duyuruyor, çabalıyor,ona su veriyor, bayılmaması için devamlı konuşuyor, nihayet bir üst katın zeminini delerek kurtarıyor, Bursa'daki hastaneye helikopterle götürüyorlar, hastane tıklım tıklım hemen ameliyata alıyorlar, ama ameliyat sonrası öğreniyorlar ki kolu ve bacağı kangren olmuş; O an annemle fark ediyoruz ki "yarışmacının sol kolu ve bacağı protez." Tüylerim diken diken oluyor, iki dakika önce söylediklerim aklıma geliyor, benim önyargıyla yaklaştığım o kızın başından geçenleri dinledikçe hem yaşadıkları yüzünden hem de cesaretine hayranlığımdan gözlerim doluyor.

Haftalarca hastanede kalıyor,taburcu olduğunda annesi ve babası hastanede deniyor, ağlıyor görmek istiyorum diyor ve bir akrabası 12 yaşındaki kızı sarsarak söylüyor gerçeği;annesi ile babası onun uyuduğu odada sonsuzluğa uyuyorlar.Kendi yatak odalarında hiç hasar yok, kurtulma olasılıkları çok fazla...

Akrabaları ve aile dostları sahip çıkıyorlar Tuğba'ya...

Ne kadar zor, ne kadar acı, ne kadar keskin bir hayat geçirmiş yarışmafcı Tuğba meğerse, oysa dışardan bakıldığında o kadar güzel ve neşeli ki, gözlerinin içi gülüyor adeta!

Bu güzel kız bana kendisi kadar güzel bir ders verdi dün gece,

Onun hayat hikayesini öğrendikten sonra dedim ki, asla ama as-la kimseyi dışardan göründüğü gibi değerlendirmeyceksin,böyle bir huyum yoktur ama arada istemeden de olsa önyargıya kapılıveriyor insan.

Meğer en eğlenceli görüntünün içinde bile sonsuz acı yatarmış...

Yarışmanın sonlarında 201.000TL'lik teklifi geri çevirerek kutusuna gidip rekor kırmayı arzuladı Tuğba, ancak kutusundan 100.000 TL çıkıyor, yine de onun için, geleceği için oldukça iyi bir miktarla ayrılıyor yarışmadan.

Onun adına çok sevindim ve onun cesaretine, neşesine, yaşam mücadelesine hayran kaldım. Bana hayatta ne olursa olsun yola devam etmek gerektiğini bir kez daha gösteren o güleryüzlü güzel kıza çok teşekkür ediyorum.

Dilerim hayatta daima şu andaki gibi güleryüzlü, mutlu ve huzurlu olsun...