"Fesatlık"

Bazı insanlar vardır, hüznünüzü ya da sorunlarını paylaştıkları gibi mutluluğunuzu da paylaşırlar. Sizi önemserler, mutluluğunuzla mutlu olurlar...

Malumunuz sözlendikten sonra epey insanla konuştum, tebrik telefonları, tebrik mesajları aldım, hayırlı olsun ziyaretlerine gelenler oldu. İnsanların ses tonundan, konuşmalarındaki içtenlikten, gözlerimin içine bakmalarından ne kadar mutlu oldukları, sevincimi paylaştıklarını anlamak hiç de zor olmuyor şüphesiz..
Ama fesat ve kıskanç düşünceleri de anlamam bir o kadar kolay inanın bana, hele samimiyetsizliği anlamak...

Ailemin yakınlarında olan,kan bağımızın olmadığı ama arkadaşlık seviyesinde görüşmek durumunda kaldığımız birileri hayırlı olsuna gelmek istedi, onları görmek istemediğim için, canımı sıkacaklarını bildiğim için evde bulunmak istemesem de maalesef karşılaşmak durumunda kaldım.

Bir insan sözlendiğinde ona ne dersiniz?

a.Mutluluklar, tebrikler
b.İyilikler ve güzellikler
c.Kişiyi merak edip bir kaç soru sorulabilir.
d.Nerede tanıştınız vs..
e.Hepsi

Bu kişiler için bu seçeneklerin hiç biri geçerli değil ne yazık ki...
Bana sordukları ilk soru şu oldu : Pırlanta yüzükle mi evlenme teklif etti?
Ve diğer sorular...Nişanda ne takacaklar? Düğünce ne takacaklar? Alyansın nasıl? Ne kadar kazanıyor? İyi mi kazancı? Ve ailesinin şekilleri, biçimleri, tipleriyle ilgili içimi bayıltan, canımdan bezdirten diğer pek çok soru...

Kendileri şöyle yaparmış, böyle yaparmış, ince eler sık dokurmuş, vs vs..
Sanki ben 20 yaşında önüme ilk çıkan erkekle evleniyormuşum gibi..29 yaşında genç bir kadının kendi hayatını devam ettireceği erkeği seçerken bu sorulara bakarak mı değerlendirme yapacağını zannediyorlar acaba?
Maddiyat bir yere kadar önemlidir ve benim düşüneceğim bir konudur, ne taktıkları ve takacaklarına gelince, maddi durumu çok çok iyi olan bir insanın bunu sorması ve adeta bana takılanlarda gözlerinin kaldığını hissettirmeleri de acınası bir durum olsa gerek.

Bazı insanlar hayatın anlamını keşfeder, ama 30 yaşında ama 50 yaşında ama 70 yaşında...
Bazıları ise hep arar durur, başkalarını incitmek, onları kıskanmak, varyemez olmakla bir yere geleceklerini sanır, her şeyi saklar, üzerini örter, paylaşmaz.Üstelik paylaşmadığı gibi sizinkinde de gözü kalır ve hayatlarını bu şekilde geçirip giderler.

Sorarım onlara bugüne kadar ne yaşadınız?
Nereleri gezdiniz Dünya üzerinde?
Kimseyi umursamadan,kendinizi kasmadan, etrafınızfakilerle onun saçı bunun elbisesi diye alay etmeden, rahatça vakit geçirebildiniz mi?
Öldüğünüzde cenazenize kaç kişi gelip, arkanızdan çok iyi insandı diyecek?
Sizi mutlu ve iyi hatırlayacak kaç kişi olacak?
Kaç insan size yaptığınız iyilik için dua etti bugüne dek?
Kaç insanın zor anında ona yardım ederek duasını alıp mutluluğunuz paylaştınız ve bunu anlatmayarak sadece sizin aranızda kalmasını sağlayarak onları rencide etmediniz?
Sizi mutlu gününde gerçekten yanında görmek isteyen kaç kişi var?
Sözlerinizle yaralamadığınız, canını sıkmadığınız, hayatlarını didikleyerek üzdüğünüz kaç insan var acaba?
Valeler arabanızın kapısını açıyor, lüks mağazalar sizi kapılarda karşılıyor, villalarda oturuyorsunuz.

Peki sizi seven kimse var mı? Karşılıksız, içten, yürekten...

Bir kişi, tek bir kişi bile olduğunu sanmıyorum.
Maddeselliğe değer veren tüm bu insanlara üzülüyorum, hayatın önemini ve güzelliğini keşfedemeden dünya üzerinde sadece vakit geçiriyorlar,
Sadece maddeselliğe takılıp, tüm güzellikleri ve insanı insan yapan merhameti, paylaşmayı, içtenliği, güleryüzü, yardımlaşmayı pencerelerinin dışında tutan insanlar yaşadım demesinler lütfen.
Böyle bir zihniyete sahip olup da nefes almak, “yaşamak” değildir bence...