"Haddinden fazla değer vermek geçici duygu kaybına neden olabilir"

Pek çok şeyi aştım hayatımda…
Son bir kaç yılda epey değiştim, epey yol aldım.
Yalnız beceremediğim bir konu var...
Ne kadar uğraşsam da, istesem de olmuyor!
Ne yazık ki "insanlara hak ettiklerinden daha fazla değer veriyorum" ben…
Bu zaafımın farkında olsam, çaba göstermek için istek duysam da bu kör merhameti bir türlü aşamıyorum.

Ne kadar kazık yersem yiyeyim, ne kadar kandırılırsam kandırılayım, hala karşımdakini kendim gibi düşünüp onu fazla önemseyip kapılarımı açabiliyorum samimiyetle.
Oysa o samimiyeti gerçekten hak edip etmediklerini göremiyorum bazen. Beklentilerimi fazla tuttuğum için mi yoksa insanların genelinin böyle olduğunu kabul etmek istemediğim için mi bilinmez, düzenli aralıklarla belli dozlarda kazık yemeye devam etmek bende alışkanlık halini almaya başladı.

Hayal kırıklıkları ve sorgulamayla geçirdim şu haftayı..hayır neyi sorguluyorum ki, toplumun genelinde yaşadığımız bir durum bu! İnsanlar artık bencillik konusunda yüksek lisansı bitirip doktoraya geçmiş. Nezaket, görgü, ince düşünce, duyarlılık çoktan müfredattan kalkmış da benim haberim yok! Milyonuncu kez dile getirsem de değiştiremiyorum işte, zaten kim değiştirebilmiş ki?

Biri vardı tanıdığım, yaşça benden büyük, saygı gösterdiğim,sevdiğim, değer verdiğim. Ancak bir kaç konuda beni büyük hayalkırıklığına uğrattı ve ben de içime atmayarak yüzüne karşı nazikçe kırıldığımı ifade ederek cümleleri döktüm ortaya… O kadar üzeri kapalı ama bir o kadar da çırılçıplaktı ki ifadem anlamamasıına imkan yoktu, dudağını bükerek gülümsedi işte o kadar.

Ben olsaydım kırmazdım,hayatta en çok dikkat ettiğim konudur kalp kırmamak ama insanım olur ya kırsaydım ve bunu fark etseydim yada daha kötüsü "fark ettirilseydim"içtenlikle özür dilerdim. Kusura bakma lütfen diyerek bir yolunu bulup gönlünü almaya çalışırdım. Ama bana karşı tek bir kusura bakma da yok işte..sorun da burada zaten.
Herkes hata yapar, yanlış anlar, unutur, savurur ama öyle bir şekilde kapatır ki bu açığı ipler hiç kopmaz, düğümlere gerek olmaz..Görgü işte bu da bir nevi..nezaket ve ince düşünce...

Hal böyle olunca insan o kişiye samimiyet gösterdiği andaki hallerinin fotoğraf karelerini hatırlayıp kendini aptal gibi,kek gibi hissediyor.

Bir insana haddinden fazla değer vermek, ilgi göstermek, hayatınızın güzel bir yerine oturtup oradan iyi manzarayla sizi izlemesini sağlamak, kapıları minik de olsa açmak hiç de iyi bir şey değilmiş. Sonu iyi olmuyormuş, kırılan kalbinizin hasarı neticesinde geçici duygu kaybına maruz kalıyormuşsunuz. Bu da başkalarına karşı duyduğunuz güveni azaltmaya ve biraz kabuğa çekilme etkisine neden oluyor önceden biliyorum. Bu etkinin sonrası ise zaman ilacıyla atlatılıyor ve tamamen geçtiğinde benim gibi sazanlar yeniden tuzağa düşüp yine yeniden hayal kırıklıklarıyla başa çıkılıyor..

Kimseye fazla değer verme artık ful!Yeter yediğin kazıklar...

Vay be baksana meğer umrunda değilmişsin, sende cebi dar gönlü bol, maddi-manevi savurdun yine kendi kendine, bu kaçıncı hayalkırıklığı yavrum :)

Söyler misin bana sen ne zaman ders alacaksın?